تفاوت حسابرسی داخلی و خارجی چیست؟

مهم ترین تفاوت حسابرسی داخلی و خارجی در ماهیت کار آن هاست. ماهیت کار حسابرس داخلی مبتنی بر موقعیت فعلی و ماهیت کار حسابرسی خارجی مبتنی بر گذشته می باشد. به این معنا که صورت های مالی را به این منظور بررسی می کند که مطمئن شود با استانداردهای حسابداری منطبق هستند یا خیر؟ در واقع او باید از انعکاس صحیح نتایج عملیات مالی در یک بازه زمانی خاص اطمینان حاصل کند. حسابرسان خارجی به عنوان حسابرسان مستقل نیز یاد می شوند.

تفاوت حسابرسی داخلی و خارجی

از نظر هدف

• حسابرس داخلی: او فعالیت های مالی و غیرمالی را بررسی می کند و عملکرد سازمان را به منظور رسیدن به اهداف استراتژیک و کنترل ریسک ارزیابی می کند.
• حسابرس خارجی: هدف او صرفا بررسی صورت های مالی است و باید از انطباق صورت های مالی با استانداردهای حسابداری مطمئن شود.

از نظر هویت

• حسابرس داخلی: حسابرس داخلی می تواند جزو کارمندان شرکت محسوب شود.
• حسابرس خارجی: معمولا حسابرسان خارجی هویت مستقل دارند و بیرون از سازمان و در موسسات خدمات حسابداری و حسابرسی مشغول به کار هستند.

از نظر دستور کاری

• حسابرس داخلی: دیگر تفاوت حسابرسی داخلی و خارجی در این است که حسابرس داخلی توسط شرکت انتخاب می شود و فعالیت او در راستای رسیدن به اهداف سازمان و مدیریت ریسک می باشد.
• حسابرس خارجی: او از طریق سازمان و موسسات حسابرسی انتخاب می شود و فعالیت او در راستای کشف تحریفات در صورت های مالی می باشد.

از نظر گزارش دهی

• حسابرس داخلی: گزارشات او به هیئت مدیره و کمیته حسابرسی ارائه می شود.
• حسابرس خارجی: گزارشات او به سهامداران و سپس به سایر دینفعان ارائه می شود.

از نظر قالب گزارش دهی

• حسابرس داخلی: گزارشاتی که توسط حسابرس داخلی ارائه می شود قالب خاصی ندارد و صرفا به منظور کمک به شرکت در راستای حرکت به جلو است. در واقع او توصیه هایی بدین منظور ارائه می دهد.
• حسابرس خارجی: گزارشاتی که توسط حسابرس خارجی ارائه می شود در یک قالب استاندارد می باشد و این موضوع به عنوان تفاوت حسابرسی داخلی و خارجی محسوب می شود. قالب مورد نظر بر اساس استانداردهای حسابرسی است و نقاط ضعف سازمان با استفاده از نامه مدیریت، به مدیر سازمان تذکر داده می شود.

از نظر پیگیری

• حسابرس داخلی: او پیگیری می کند تا از عملی شدن توصیه ها مطمئن شود. این توصیه ها همانند نوعی مشاوره توسط مدیریت به کار گرفته می شوند.
• حسابرس خارجی: حسابرس خارجی هیچ الزامی به پیگیری مواد تذکر داده شده ندارد و تا دوره بعدی حسابرسی هیچ کاری انجام نخواهد داد.

از نظر انتشار گزارش

• حسابرس داخلی: گزارشات او به طور همگانی و عمومی در دسترس قرار نمی گیرند.
• حسابرس خارجی: گزارشات او به طور همگانی و عمومی منتشر می شود اما نامه ای که به مدیریت داده می شود به صورت عمومی انتشار پیدا نمی کند.

از نظر الزام

• حسابرس داخلی: استخدام حسابرس داخلی درون یک شرکت، امری اختیاری است و هیچ الزام قانونی برای آن وجود ندارد.
• حسابرس خارجی: استفاده از حسابرس خارجی نوعی الزام قانونی دارد. معمولا بانک ها و سرمایه گذاران، سازمان ها را ملزم به انجام حسابرسی خارجی می کنند تا از وضعیت مالی آن ها اطمینان پیدا کنند.

با توجه به موارد فوق و بررسی تفاوت حسابرسی داخلی و خارجی به این نتیجه می رسیم که حسابرسی داخلی به عنوان یک واحد درون سازمانی تلقی می شود و در چارت سازمانی جای دارد. اما حسابرس خارجی از یک هویت مستقل برخوردار است و می توان آن را یک واحد برون سازمانی در نظر گرفت.